Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015

Ο θρυλικός Γεώργιος Γρίβας-Διγενής περνά στην Αθανασία




Στον πρώτο μήνα του έτους 1974, ενός έτους που θα γινόταν τραγικός για το Κυπριακό Ελληνισμό, ένα από τα θρυλικά ονόματα του Ελληνισμού κατά τον 20ο αιώνα φεύγει από την ζωή. Φεύγει στις 27 Ιανουαρίου 1974 στο καταφύγιο του στην Λεμεσό της Κύπρου, φορώντας την στρατιωτική του στολή. Μία στολή που τίμησε σε όλη  του την ζωή και σε όλους τους Εθνικούς Αγώνες.  


ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ

Ο Γεώργιος Γρίβας γεννήθηκε στην Αμμόχωστο της Κύπρου, την 5η Ιουλίου του 1897. Το 1916 παρουσιάζεται στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, για να λάβει λίγα χρόνια αργότερα μέρος στο Μικρασιατικό Έπος. Έπειτα από μία σύντομο θητεία του στη γαλλική Ακαδημία Πολέμου, επιστρέφει στην Αθήνα όπου και θα προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του στη γενική διεύθυνση επιχειρήσεων του Γ.Ε.Σ. κατά τις πρώτες ημέρες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Έπειτα από επίμονα αιτήματα του ιδίου θα μεταταχθεί στο Βορειοηπειρωτικό Μέτωπο ως επιτελάρχης της ΙΙ Μεραρχίας.

Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ιδρύει την αντιστασιακή οργάνωση Χ. Το 1946 παραιτείται από την ενεργό υπηρεσία με το βαθμό του Αντισυνταγματάρχη.


Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΕΟΚΑ

Επειδή σήμερα συμπληρώνονται 60 έτη από την έναρξη του μεγάλου Αγώνος της Ε.Ο.Κ.Α. και μέσα στο πλαίσιο του γενικού εθνομηδενισμού και της αισχρής στάσης της κυρίαρχης Αριστεράς απέναντι σε κάθε Εθνικό, πρέπει να θυμόμαστε και σήμερα την μεγάλη αυτή συνεισφορά του Διγενή. 
Η μεγαλύτερη προσφορά του όμως προς το Έθνος, υπήρξε αναμφίβολα η δράση του και η αριστοτεχνική οργάνωση από πλευράς του, του απελευθερωτικού αγώνος της Ε.Ο.Κ.Α. από το 1955 έως το 1959. Τέσσερα έτη αδιάλειπτου ανταρτοπόλεμου και αντάρτικου πόλεων ενάντια σε μία αυτοκρατορία ( Βρετανία). Το 1960 η Βουλή των Ελλήνων αναγνωρίζοντας την προσφορά του στην Πατρίδα και τις θυσίες του στον ιερό βωμό της Ενώσεως της Μεγαλονήσου με τη Μητέρα Πατρίδα, τον ανακηρύσσει «Άξιο Τέκνον της Πατρίδος», ενώ το 1964 ο Γεώργιος Παπανδρέου τον διορίζει Αρχηγό της Εθνικής Φρουράς. Κατά τη διάρκεια της θητείας του θα λάβει μέρος στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του ’67, από τις οποίες ακόμη έχουμε να επιδεικνύουμε ως λάφυρα τα ξεσκονόπανα των τουρκαλάδων με τα φεγγαράκια. Το 1971 θα οργανώσει την Ε.Ο.Κ.Α. Β” για να αναγκάσει τον ρασοφόρο Κάστρο της Μεσογείου να επιστρέψει στο «ενωτικό» στρατόπεδο. Τελικά στις 27 Ιανουαρίου του 1974 θα αφήσει την τελευταία του πνοή στο καταφύγιό του στη Λεμεσό. Η Κηδεία του θα γίνει πανελλήνιο προσκύνημα.  

Σήμερα  41  έτη μετά από τον θάνατο του η Ελλάς στερείται μορφών ανταξίων του Γεωργίου Γρίβα Διγενή, του Λεβεντόγερου της θρυλικής Ε.Ο.Κ.Α. Η εκφυλισμένη εικόνα σε συνδυασμό με την εξαθλίωση του κοινωνικού συνόλου, τη γενική αμάθεια, καθώς και τον ιστορικό αναλφαβητισμό, παραχωρούν έδαφος δράσεως στους συκοφάντες της αριστεράς και της καθόδου, να αμαυρώνουν τη μνήμη ενός ανθρώπου που έδωσε την ίδια του τη ζωή για τη Γαλανόλευκη.

Αυτό το γλυκό χαμόγελο της Λευτεριάς, που όταν υπερήφανο θα κυματίσει και πάλι στο λιμάνι της Κερύνειας και στην Αμμόχωστο, τότε ο γερο Γρίβας θα αναφωνήσει και πάλι «ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ- ΖΗΤΩ Η ΕΝΩΣΙΣ».


Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ

Με συγκίνηση και δέος ο τότε πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών Σπύρος Μελάς απηύθυνε στο Διγενή το Μάρτιο του 59 κι αυτά τα λόγια προτού του απονέμει το Χρυσούν Βραβείον του Ιδρύματος:

«Τo όνoμά σας θα μείνει αθάνατoν εις την ιστoρίαν της Ελληνικής φυλής. Εις τo όνoμα τoυ μεσαιωνικoύ Διγενή, τo oπoίo τόσoν ευστόχως εδανείσθητε διά να καλύψετε τo ιδικόν σας, προσθέσατε νέαν άφθαρτoν αίγλην. Η επoπoιία που εγράψατε με τoυς νεαρoύς συντρόφoυς σας  πoυ επλαστoυργήσατε, υπερέβη κατά πoλύ τo έπoς των Βυζαντινών ακριτών. Αν εκείνoι εμάχoντo εις τας όχθας τoυ Ευφράτoυ και τας στενωπoύς τoυ Ταύρoυ και τoυ Αντιταύρoυ, πρoς τoυς Πεχλεβάν, τoυς τρoμερoύς ιππείς των Περσών, τoυς είχαν αντίκρυ των και δεν υστέρoυν oύτε εις όπλα, oύτε εις αριθμόν. Αλλ’ εσείς και η φoύκτα των νεαρών συντρόφων σας, επί τέσσερα χρόνια ηγωνίσθητε περικυκλωμένoι πανταχόθεν από τας μυριάδας τoυ αυτoκρατoρικoύ στρατού. Ηκoύσατε εις τα κρησφύγετά σας τα βήματα των εχθρών να πρoσεγγίζoυν. Εζήσατε την τετραετή αγωνίαν των αδιακόπων ανιχνεύσεων των αναρριθμήτων αντιπάλων σας, έτoιμoι, με τoν δάκτυλoν εις την σκανδάλην τoυ όπλου, να στρέψετε την κάννην πρoς τoν διώκτην σας ή πρoς τoν κρόταφόν σας, αν η άμυνα δεν ήτo πλέoν δυνατή. Και δεν διεκόπτετo η αγωνία αυτή, παρά μόνoν από τας ιδικάς σας θυελλώδεις εξορμήσεις, των oπoίων τo σύνθημα ήτo: «μάχη και θάνατoς».»