Ανοίγει τα μάτια του το πρωί με το πρώτο αχνό φως
του Ηλιάτορα και γεμίζει χαρά που έφυγε άλλο ένα σκοτάδι από την ζωή του.
H ετοιμασία του γοργή για την νέα ημέρα, που
κουβαλά όμως τις «αμαρτίες» της χθεσινής, της προχθεσινής κτλ, πλην όμως ξεκινά
με ξεκάθαρο μυαλό αφού το ΦΩΣ αντικατέστησε για μια ακόμα φορά το σκοτάδι. Έτσι
σβήνουν και οι πιο βασανιστικές του σκέψεις που πολλές φορές τον οδηγεί στην
εγκατάλειψη του πολέμου λόγω της ψυχικής του κούρασης που τις πιο πολλές φορές
έρχεται από τους συντρόφους του.
Η σκέψη «τα
κάστρα πέφτουν από μέσα» γίνεται το καθημερινό σαράκι που τον «τρώει», που τον
προβληματίζει.
Γεμίζει αισιοδοξία όμως ατενίζοντας τον στόχο και κάνει
ανασύνταξη των δυνάμεών του για την καινούργια ημέρα πολέμου με το κακό, που
έμαθε από πολύ μικρός να μην συνδιαλέγεται να μην συνεργάζεται, να μην συμβιώνει,
να μην το αντέχει.
Πολιτική σημαίνει διάλογος με τους διεφθαρμένους,
που σκοπός τους είναι η πάταξη κάθε μορφής επανάστασης, κάθε μορφής αντίδραση.
Ας τον κάνει αυτή η θέση του στα μάτια των
προσκυνημένων να φαίνεται απόμακρος και «μονόχνοτος», προτιμά την μοναξιά της
αξιοπρέπειας συνάμα με τους συντρόφους του παρά τον «συνωστισμό» πάσης φύσεως γονατισμένων
ανδρείκελων που ξεπούλησαν ιδέες, αρχές μέχρι και την ψυχή τους στον σατανά
προκειμένου μιας στιγμής εφήμερης και μάταιης δόξας.
Ψάχνει λίγη ΜΠΕΣΑ μωρέ.
Αλλά εις μάτην, χάθηκε κι αυτή μαζί με τον
περήφανο Έλληνα.
Στη
ζωή γι αυτόν η τιμή, οι αξίες και η υπόληψή του δεν έχουν «τιμή» και δεν
διαπραγματεύονται.
Κάνει προσκλητήριο συντρόφων και παρατηρεί ότι
έμειναν λίγοι.
Αυτό στην αρχή τον άγχωνε και τον στεναχωρούσε,
αλλά μετά κατάλαβε ότι η δύναμη δεν κρύβεται στον όχλο και στις άναρθρες φωνές
αλλά στους ολίγους έξυπνους, ηθικούς, «καθαρούς» και ψυχωμένους συντρόφους του.
Ξέρει ότι την Μεγάλη ημέρα θα ενωθούν και με τα άλλα αδέλφια και θα γίνουν
ουσιαστικά περισσότεροι. Τους κοιτάζει στα μάτια και διαπιστώνει πλέον βλέμματα
καθαρά και αποφασισμένα χωρίς κρυμμένα μυστικά, χωρίς δόλο.
Τους εμπιστεύεται πλέον.
Είναι αυτοί
που την ύστατη ώρα θα βάλουν τις «ασπίδες» τους για να τον προστατέψουν όπως θα
κάνει και αυτός για να τους προστατέψει σε ανάλογη περίπτωση.
Δεν θα λυγίσουν όταν βρεθούν μπροστά στην
επιβλητική θωριά του εχθρού, όντας αποφασισμένοι να «πέσουν» για τις ιδέες τους
για τις αξίες τους και όχι να το βάλουν στα πόδια με την πρώτη δυσκολία όπως
έκαναν παλαιοί σύντροφοι που προτίμησαν να εξασφαλίσουν το τομάρι τους προσκυνώντας
νέους αφεντάδες, ξεχνώντας όρκους υποσχέσεις και μεγαλοστομίες.
Πήλιοι
Γούσιδες πάντα θα υπάρχουν
Δεν είμαστε δούλοι εμείς μωρέ για να έχουμε
αφεντάδες.
Εμείς είμαστε Έλληνες μωρέ, δεν προσκυνάμε κανέναν,
και είμαστε υπερήφανοι γι αυτό.
Τους εμψυχώνει την ώρα της μάχης τους παρηγορεί
στην κούραση, στο τραύμα και μαζί στο
τέλος τραγουδούν για να ξεκουραστούν μετά την καθημερινή μάχη.
Έχουμε πόλεμο αδέλφια.
Δεν είμαστε συναγωνιστές αλλά συμπολεμιστές όπως
χαρακτηριστικά του φωνάζει εις εκ των συντρόφων του.
Εχθρός μας πια δεν είναι ο «ξένος» μα ο προσκυνημένος
ελληνάκος που οι ιδέες και οι απόψεις τους δεν συνάδουν με τον βίο τους.
Συνέπεια λόγων και έργων, έννοιες ξένες πλέον στον
νεοέλληνα που αν και καταγγέλλει τους
προδότες ταυτόχρονα τους υπηρετεί τρέμοντας μήπως και χάσει την εύνοιά τους.
Όλοι ραγιάδες ρε;
Άλλη μια μέρα κουραστικής μάχης θα φύγει και την
θέση της θα πάρει ξανά το σκοτάδι. Οι «σκιές» θα αρχίσουν πάλι τον πλανεμένο
χορό τους ακολουθώντας τις προσταγές της μπαγκέτας του άρχοντα του σκότους.
Όχι για πολύ ακόμα.
Διότι το αιώνιο ΦΩΣ θα διώξει το σκοτάδι για πάντα
παρασύροντας μαζί του όλα τα κακά.
ΕΡΡΩΣΘΕ
Ο
ΑΔΕΛΦΟΣ
ΚΑΙ
ΣΥΜΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΣΑΣ
