Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2016

Η αξία, στο να μένεις πιστός στον εαυτόν σου. ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ



Ο Paolo di Canio έχει κουραστεί να εξηγεί ποιος είναι
Απολύθηκε από τη Sky Sport Italia όχι γιατί είχε tattoo με αναφορά στον Mussolini (αυτό υπάρχει στο χέρι του για δεκαετίες), αλλά επειδή... ξεπρόβαλε από το μπλουζάκι του, κατά τη διάρκεια μετάδοσης. Ο Paolo di Canio δεν απολογήθηκε. Βαρέθηκε να το κάνει. Έχει καταλήξει ότι τον ενδιαφέρει μόνο να είναι πιστός στον εαυτό του.

Επιμέλεια: Νίκη Μπάκουλη Δημοσίευση: 15 Σεπ. 2016 15:57


Δεν το "έπαιζε" τρελός. Ήταν. Αν κάνεις τον κόπο να διαβάσεις τις γραμμές που ακολουθούν, θα καταλάβεις πως ο Paolo Di Canio είχε από παιδί τα θεματάκια του. Το πρώτο και κύριο ήταν ότι ήθελε να νιώθει πως ανήκει κάπου. Έτσι, έγινε μέλος των "Irriducibili", των φανατικών οπαδών της Lazio. Μέσω αυτής της ένταξης, ήλθε σε επαφή με το φασισμό. Εδώ να σου πω ότι με ό,τι καταπιάστηκε ποτέ, παθιάστηκε. Διάβασε λοιπόν, ό,τι υπήρχε και αισθάνθηκε να ελκύεται από την προσωπικότητα του Benito Mussolini. Τον έκανε tattoo, στο πλαίσιο των τακτικών που υιοθέτησε για να περνά καλά με τους φίλους τους, τους ultras. Ο πατέρας του, του έδωσε μια άλλη προοπτική: το ποδόσφαιρο. Έτυχε να 'χει ταλέντο και μάλλον τη συνέχεια τη ξέρεις. Να σου πω όμως, και κάποια πράγματα που ενδεχομένως δεν γνωρίζεις, πριν καταλήξεις στο ποιος είναι πραγματικά αυτός ο τύπος.
Γεννήθηκε στην "αιώνια πόλη", στο διαμέρισμα με το όνομα "Quarticciolo", που είχε σχεδιάσει το 1940, ο Roberto Nicolini, υπεύθυνος του Γραφείου του Ινστιτούτου Φασισμού για τη δημόσια στέγαση. Ήταν το project που πραγματοποίησε το όραμα που είχε η Capital Governorate (κυβερνείο) για τη δημιουργία αστικών πυρήνων για τη λαϊκή τάξη, τα οποία εντάσσονταν στο επίσημο πρόγραμμα της. Για αρχή, στο δήμο που βρισκόταν 36' με το αυτοκίνητο από το κέντρο της Ρώμης, προτιμήθηκαν 300 οικογένειες που είχαν τουλάχιστον επτά παιδιά και άλλες 100 με τουλάχιστον τέσσερα παιδιά. Όλες συνδέονταν με τον στρατό ή τις πολιτικές πεποιθήσεις της διοικητικής αρχής (φευ).

Όταν ήταν "μια μπάλα από λαρδί"
Εκεί λοιπόν, ήλθε στον κόσμο ο Di Canio. Η γειτονιά του ήταν "μια παράλληλη διάσταση: είχε σχεδιαστεί με ένα μόνο πράγμα στο μυαλό: να στεγάσει κόσμο". Μοιραζόταν ένα κρεβάτι με τον μεγαλύτερο αδελφό του, Antonio "και όταν έπρεπε να πάω στην τουαλέτα, απλά δεν πήγαινα. Κατουριόμουν πάνω μου έως ότου έγινα 11 χρόνων", είχε γράψει στην αυτοβιογραφία που εξέδωσε το 2000. Σε αυτές τις σελίδες μοιράστηκε πράγματα που άλλοι θα απέφευγαν. Για παράδειγμα, τις κρίσεις πανικού που είχε όταν ήταν νέος παίκτης, τη φοβία του για τα αεροπλάνα ("η σκέψη του θανάτου σε συντριβή αεροσκάφους είναι πολύ δύσκολη, γιατί δεν υπάρχει κάτι που να μπορείς να κάνεις, ώστε να το αποφύγεις") και τη βοήθεια που ζήτησε από ψυχολόγους, εκ των οποίων ο ένας -κατά του ιδίου το ρηθέν- ήταν "ειδικός στους νευρικούς κλονισμούς".
Ενημέρωσε και ότι ως παιδί ήταν εθισμένος στα αναψυκτικά και στα γλυκά. Είχε πάρει τόσα κιλά που οι φίλοι του έπαψαν να τον φωνάζουν Paolo. Χρησιμοποιούσαν το "Palloca", λέξη που στη γλώσσα του... δρόμου σημαίνει "μπάλα από λαρδί". Τα κιλά του, του προκάλεσαν πρόβλημα στα γόνατα και κάποια στιγμή αναγκάστηκε να φορέσει ορθοπεδικά παπούτσια. "Δεν κρύφτηκα ποτέ. Αυτό που έκανα ήταν να αρχίσω να γυμνάζομαι, να προσπαθήσω να γίνω αυτός που είμαι τώρα". Όχι μόνο δεν έζησε στη σκιά, αλλά έκανε ακριβώς το αντίθετο: έγινε Ultra.
Θα μου επιτρέψεις να σου πω για τον πατέρα του, Ignazio, ο οποίος ήταν πάντα δίπλα του "μολονότι έπρεπε να δουλεύει από τις 4 το πρωί και δεν επέστρεφε πριν τις 5 το απόγευμα. Όταν σκέφτομαι τις θυσίες που έκανε, θέλω να κλάψω. Σε εκείνον χρωστώ τα πάντα", γιατί εκείνος του γνώρισε τον κόσμο του ποδοσφαίρου, εκείνος του έμαθε τα μυστικά του σπορ, τον βοήθησε να βρει έναν προορισμό. Ο Ignazio πέθανε τον Οκτώβριο του 2011, πριν το ταξίδι της Swindon όπου εργάστηκε για πρώτη φορά ως προπονητής ("ήταν κάτι που δεν είχα σκεφτεί, αλλά αυτό το παιχνίδι είναι σαν ναρκωτικό" είχε εξηγήσει), για το ματς με την Plymouth. Όταν είχε ανακοινωθεί η συνεργασία, πλήθος κόσμου την καταδίκασε σε αποτυχία. Έβαζαν στοιχήματα για το πότε θα δείρει διαιτητή ή τον αντίπαλο προπονητή. Αυτό που έγινε ήταν να οδηγήσει τους παίκτες του στην άνοδο στη League One. Θα σου πω αργότερα πώς έγινε αυτό. Τώρα είμαστε σε άλλη φάση.



Κατά διαβολική σύμπτωση, πριν το εντός έδρας ματς με την Plymouth, στην οποία η Swindon διασφάλισε την πρόκριση, "έχασε" τη μητέρα του Pierina. Είχε "πετάξει" για τη Ρώμη μεσούσης της εβδομάδας (Τετάρτη), για να παραστεί στην κηδεία και επέστρεψε την επομένη, για την ολοκλήρωση της προετοιμασίας. Όπως ομολόγησε, ένας από τους λόγους που δέθηκε με τον αγγλικό σύλλογο "ήταν γιατί ενόσω ήμουν εκεί, "έχασα" τους γονείς μου. Τα μαντάτα για τον πατέρα μου, τα έμαθα έπειτα από ματς στο Accrington, πήγα στη Ρώμη για την κηδεία και έφυγα με το τέλος της. Ήθελα να κάνω κάτι καλό στο επόμενο ματς, στη μνήμη του. Κερδίσαμε την Plymouth, με τα παιδιά να παίζουν εκπληκτικά. Με οδήγησαν στους φιλάθλους μας και ένιωσα συγκινημένος. Υποχρεωμένος. Τους είδα να πονούν με τον πόνο μου. Εκείνη την ημέρα διαπίστωσα ότι πέρα από ικανότητες, έχω αξιοπρέπεια και ανθρωπιά. Ένιωσα πως απέκτησα μια νέα οικογένεια". 
Σε αυτήν την οικογένεια έδωσε τον Γενάρη του 2013 το ποσό των 50.000 ευρώ, ώστε να μπορεί να κρατήσει τρεις δανεικούς παίκτες, όσο ο σύλλογος τελούσε υπό μεταγραφικού εμπάργκο. Τον ίδιο μήνα, συνεταιρίστηκε με 200 εθελοντές, για να καθαρίσουν το ξημέρωμα τον αγωνιστικό χώρο από το χιόνι, ώστε να διεξαχθεί το ματς της επομένης. Φρόντισε και για το δείπνο, αγοράζοντας για όλους πίτσα!  Αν τον άφηνε η ομοσπονδία, θα έδινε και άλλα χρήματα για να σώσει την κατάσταση. Δεν του το επέτρεψαν και τον Φεβρουάριο παρέδωσε την παραίτηση του, με την υπόσχεση να την ανακαλέσει αν η FA ενέκρινε το νέο ιδιοκτήτη της ομάδας έως τις 18/2.
Αυτό δεν έγινε και έφυγε, για τη Sunderland... που ήταν και το φινάλε του ως προπονητή -έμεινε μόλις για 13 ματς. Είχε καταλήξει στο ότι "αυτή η δουλειά είναι τρελή, αλλά μπορεί να γίνει και όμορφη. Στα μάτια μου, όλοι οι παίκτες μου ήταν αδέλφια μου. Ήταν φυσιολογικό να τους λέω τα λάθη τους. Αν κάτι χρειαζόταν χρόνο, έβαζα βάτραχο στο λαιμό μου και τον πίεζα έως ότου τον καταπιώ. Κάθε μέρα ήταν διαφορετική και ενδιαφέρουσα και πάντα ξεκινούσα με ηρεμία. Μπορώ να κάνω πολλά, όχι όμως να διαχειριστώ την πίεση για τους παίκτες μου. Εκείνοι πρέπει είτε να την "σκοτώσουν", είτε να τη γιατρέψουν".
Αντιδραστικός από άποψη
Από παιδί... ενημέρωσε με τον τρόπο του πως είναι ελαφρώς αντιδραστικός, ως χαρακτήρας: ενώ η περιοχή του ήταν ξακουστή για την αγάπη της στην A.S. Roma, εκείνος... υποστήριζε φανατικά τη S.S. Lazio. Τόσο φανατικά που έγινε μέλος των "Irriducibili" (εκ των πιο σκληρών ultras στην Ευρώπη). Αυτός είχε διευκρινίσει ότι "ο λόγος που διάλεξα τη Lazio ήταν καθαρά γεωγραφικός". Η αλήθεια είναι πως ζούσε για να φορά το γαλάζιο κασκόλ του και να μάχεται ατελείωτα για το αουτσάιντερ. Παρεμπιπτόντως, μέσω αυτού του γκρουπ ήλθε σε επαφή με το φασισμό. Η Lazio ήταν η αγαπημένη ομάδα του Benito Mussolini, a.k.a "Ιl Duce", στα λατινικά Dux. Έχει τη συγκεκριμένη λέξη πάνω του ως tattoo. Του στοίχισε τη δουλειά στο Sky Sport, με την υποκρισία του πράγματος να αποτυπώνεται στα άπειρα άρθρα που δημοσιεύτηκαν σήμερα και ρωτούσαν "δεν ξέρατε για τις πεποιθήσεις του" ή "δεν σας πείραξαν οι απόψεις του, αλλά σας πείραξε το tattoo του;". Για να μην έχεις κενά, θα σου πω ότι έχει επίσης, tattoo με το σήμα της West Ham και ένα, στο στήθος, με τον πατέρα του.



Πίσω στην παιδική του ηλικία, μεταξύ των όσων έκανε για να χάσει κιλά, με την προτροπή του πατέρα του, ήταν και να παίξει ποδόσφαιρο. Και το έκανε καλά. Ο Harry Redknapp έχει πει ότι "από μικρός έκανε πράγματα με την μπάλα που σε άφηναν άναυδο. Οι άλλοι παίκτες θα έπρεπε να τον πληρώνουν για να τον βλέπουν στην προπόνηση". Το 1985, τον κάλεσε η αγαπημένη του ομάδα στην ακαδημία της. Ήταν ακόμα μέλος των "Irriducibili". Και εν αντιθέσει με τη συντριπτική πλειοψηφία των... ομολόγων του, που απέφευγαν τις μετακινήσεις, εκείνος πήγαινε παντού. Θυμάται να του 'χουν πετάξει τούβλα, δακρυγόνα, να τον έχει χτυπήσει η αστυνομία. Θυμάται και τον αρχηγό της αστυνομίας στο Bergamo να δέχεται μαχαιριά. Ήταν λίγα μέτρα μακριά, όταν συνέβη αυτό. Δεν νιώθει υπερήφανος για όλα αυτά, αλλά "it is what it is".
Το κακό παιδί με το απίστευτο ταλέντο
Στην αρχή στη Lazio "ήμουν είδωλο για τη μισή πόλη και ζούσα για 18 μήνες με τους γονείς μου, ώστε να τους δίνω τα χρήματα. Δεν μου είχαν μείνει αρκετά ούτε για να πάρω ένα αυτοκίνητο". Αυτό θα άλλαζε στη συνέχεια. Πέντε χρόνια μετά, είχε πάει στη Juventus, το 1993 κέρδισε το UEFA, είχε πλακωθεί ήδη με τον Giovanni Trapattoni, δόθηκε ως δανεικός (1993/94) στη Napoli, με τον Marcello Lippi να τον χαρακτηρίζει ως τον καλύτερο παίκτη της Serie A. Πήγε στην AC Milan, όπου απογοήτευσε τις δυο επόμενες σεζόν. Δεν μπορούσε να βρει μια θέση στην αρχική 11αδα, με τον ανταγωνισμό να είναι τεράστιος (βλ. Rudd Gullit), τσακώθηκε με τον Fabio Capello, εμφανίστηκε η Celtic να σώσει την κατάσταση, αναλαμβάνοντας το "κακό παιδί", φήμη που "σκέπασε" τις ικανότητες που είχε ως ποδοσφαιριστής. Σκόραρε 15 φορές σε 37 εμφανίσεις, έγινε ήρωας, πήρε 6 εκατ. ευρώ και πήγε στη Sheffield Wednesday, όπου επίσης είχε άμεση επιτυχία, πριν την 26η Σεπτεμβρίου του 1992 και το ματς με την Arsenal: αφότου είδε την κόκκινη κάρτα, για τζαρτζάρισμα με τον Martin Keown, βγήκε εκτός εαυτού και έσπρωξε τον διαιτητή. Ζήτησε αμέσως συγγνώμη, ήταν όμως, αργά. Τιμωρήθηκε με 11 ματς και 12.000 ευρώ.
Τότε παρουσιάστηκε ο Harry Redknapp για να τον σώσει και τον πήρε στη West Ham, ρισκάροντας 2.5 εκατ. ευρώ για έναν παίκτη που θεωρείτο έκπτωτος από τον κόσμο του ποδοσφαίρου. Ο νέος προπονητής του, είχε δηλώσει πως "είναι τελείως τρελός", αλλά πάντα συμπλήρωνε πως "έχει απίστευτο ταλέντο". Ο Di Canio οδήγησε το σύλλογο του στην υψηλότερη θέση που είχε τερματίσει ποτέ, μετά το 1986, αναδείχθηκε ο καλύτερος παίκτης της χρονιάς και τον Μάρτιο του 2000 σκόραρε "το γκολ της δεκαετίας" στην Premiership (έγινε σχετική ψηφοφορία, δεν το λέω εγώ).
Μολονότι σε... fast forward αναφορά, αντιλαμβάνεσαι πως είχε αφήσει το ποδόσφαιρο να μιλά για εκείνον, είχε αυτές που έμειναν στην ιστορία ως "Paolo moments". Η πιο ενδεικτική ήταν στο ματς με την Bradford City, όταν είχε ζητήσει από τον διαιτητή περί τα 10 πέναλτι, δεν είχε πάρει ένα και κάθισε στο χορτάρι, στη σέντρα, αρνούμενος να αγωνιστεί. Το παιχνίδι -ειρήσθω εν παρόδω- εξελισσόταν κανονικά. Είδε και αποείδε, σηκώθηκε και σκόραρε hat trick, στο δεύτερο ημίχρονο. Σχολίασε αρνητικά -δημοσίως- τον Glen Roader, νέο προπονητή της West Ham, τιμωρήθηκε με αποκλεισμό... και η ομάδα με πτώση.
Για να είμαι ακριβοδίκαιη, πρέπει να σου πω ότι υπήρξαν περιστατικά που έδειξε και την άλλη φύση που διέθετε, την πιο ανθρώπινη. Για παράδειγμα, εναντίον της Everton είχε την ευκαιρία να πανηγυρίσει άνετο γκολ, δεδομένου του τραυματισμού του goalkeeper, αλλά αυτό που έκανε ήταν να πιάσει την μπάλα, για να επιτρέψει στο ιατρικό επιτελείο να μπει στον αγωνιστικό χώρο και να δώσει πρώτες βοήθειες. Η FIFA τον αντάμειψε με το βραβείο fair play. Ο κύκλος του, ως παίκτη, έκλεισε τη χρονιά που ξεκίνησε στην Charlton και... έκλεισε στη Lazio, εκεί όπου ήθελε να γράψει τον επίλογο. Ανακοίνωσε πως κρεμά τη φανέλα στις 10 Μαρτίου του 2008, μετά την αυλαία της σεζόν με τη Cisco Roma. Δεν είχε κληθεί ποτέ στην εθνική.
Η σχετική στιγμή που θυμάται, για τα συναισθήματα που του προκάλεσε η αδιαφορία των "azzurri" αφορά και τον πατέρα του. "Το μεγαλύτερο μάθημα μου το έδωσε ο πατέρας μου. Ήμουν 25, κορυφαίος παίκτης στη Napoli, σύζυγος και πατέρας. Είχα εκνευριστεί που δεν με κάλεσαν στην εθνική, για το World Cup '94 και απάντησα αγενώς στη μητέρα μου, ενώ τρώγαμε όλοι μαζί. Ο πατέρας μου σηκώθηκε από την καρέκλα, ήλθε προς το μέρος μου και ενώπιον όλων με χαστούκισε. Το άξιζα. Ήμουν αλαζόνας και ηλίθιος".
Ένας άνδρας με πάθος... γενικά
Το πάθος και η αφοσίωση ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά του, ως παίκτη. Μια χαρακτηριστική... φάση είναι το βράδυ που κράτησε ξάγρυπνους τους συμπαίκτες του στη Lazio, πριν το ντέρμπι με τη Roma, για να παρακολουθήσουν το Braveheart, ξανά και ξανά. Βέβαια, ως "biancocelesto" προέβη και στο ναζιστικό χαιρετισμό, μετά το ματς στο Livorno το 2005. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, οι μεν τραγουδούσαν αντί-φασιστικά συνθήματα και οι δε ύψωσαν σβάστικα. Οι διοικούντες είχαν κρατήσει τις αποστάσεις τους από την τρίτη φορά που διάλεγε το συγκεκριμένο τρόπο να απευθυνθεί στους "Irriducibili" (την πρώτη, σε αγώνα με τη Roma τον Γενάρη του 2015, όταν στις εξέδρες ήταν η εγγονή του Mussolini, Alessandra, είχε τιμωρηθεί με 10.000 ευρώ). Εκείνος ενημέρωσε ότι "περιμένω να με υπερασπιστούν και δεν θα συμβιβαστώ με οτιδήποτε λιγότερο. Περιμένω πως ο πρόεδρος θα είναι δίπλα μου, κάτι που κάνουν πρόεδροι άλλων σωματείων, διαφορετικά θα θυμώσω πολύ".


Ο πρόεδρος εξέδωσε ανακοίνωση, στην οποία ανέφερε πως "η Lazio καταδικάζει κάθε είδους ρατσισμού ή πολιτικοποίησης στο ποδόσφαιρο, εντός και εκτός γηπέδων" και καλεί τους μετόχους και τους φαν να αντιδράσουν σε κάθε προσπάθεια μόλυνσης της γλώσσας του ποδοσφαίρου". Ο πρόεδρος της ιταλικής ομοσπονδίας Maccabi, Vittorio Pavoncello ζήτησε από τη Lazio και τις αρχές να κάνουν κάτι. Ο di Canio είχε σχολιάσει πως "αν βρεθούμε στα χέρια της εβραϊκής κοινότητας, θα τελειώσουμε".  Η FIFA εξέτασε το ενδεχόμενο της δια βίου αποβολής. Δεν την αποφάσισε.
"Δεν είμαι ρατσιστής, είμαι φασίστας"
Εδώ πρέπει να σου πω ότι στις 24/12 του 2015, σε συνέντευξη που έδωσε στο ιταλικό πρακτορείο ειδήσεων, Ansa είχε διευκρινίσει ότι "δεν είμαι ρατσιστής. Είμαι φασίστας. Ο χαιρετισμός απευθύνεται από camerata (λέξη που χρησιμοποιείτο στο κίνημα του Musollini) σε camerati. Απευθύνεται στους δικούς μου ανθρώπους, ως ο τρόπος μου να δείξω πως ανήκω ανάμεσα τους, μεταξύ ανθρώπων με πραγματικές αξίες εναντίον της τυποποίησης που μας επιβάλει η σύγχρονη κοινωνία. Δεν προωθώ τη βία και σίγουρα δεν προωθώ το μίσος μεταξύ των φυλών". Στην Ιταλία το να ενθαρρύνεις το φασισμό ήταν από τότε έγκλημα και αντιμετωπιζόταν ως τέτοιο. Έλα όμως, που o Βerlucsoni τον συμπαθούσε; Είχε δηλώσει πως "η ενέργεια του δεν έχει την παραμικρή σημασία".
Είχε εξηγηθεί από το 2000 -ξαναεξηγήθηκε το 2011
Το 2011 μίλησε στην Independent για όλη του τη ζωή. Διένυε μια όμορφη φάση, είχε ωριμάσει και εξήγησε τι είχε συμβεί στο ατίθασο νιάτο που είχε υπάρξει. Παραδέχθηκε πως είναι θαυμαστής της ιστορικής παράδοσης του φασισμού, διευκρινίζοντας ότι δεν θέλει να γυρίσει ποτέ εκεί. Θύμισε όσα είχε γράψει στο πρώτο του βιβλίο, που κυκλοφόρησε το 2000, σε κεφάλαιο που κυρίως παρεξηγήθηκε "ένιωσα γοητευμένος από τον Mussolini. Πιστεύω ότι ήταν βαθιά παρεξηγημένος ως άνθρωπος. Εξαπάτησε πολλούς και οι πράξεις του ήταν συχνά σκληρές και χυδαίες, αλλά το κίνητρο του ήταν ένας ανώτερος σκοπός. Επρόκειτο για έναν πολύ ηθικό άνθρωπο, που ωστόσο στράφηκε εναντίον της αίσθησης που είχε για το καλό και το κακό και κατά συνέπεια έζησε τη διακύβευση της ηθικής του".
Στα χρόνια που ακολούθησαν, όσοι περνούσαν χρόνο μαζί του διαβεβαίωναν ότι δεν είναι αφοσιωμένος φασίστας, του τύπου να διακηρύττει τις ρατσιστικές απόψεις του ή έστω να τις αναφέρει. Τουναντίον, όταν υπέγραφε στήλη στην εφημερίδα Corriere dello Sport συχνά τάσσονταν εναντίον του φασισμού. Ένας άνθρωπος του περιβάλλοντος του, είχε εξηγήσει στην Independent πως "ο Paolo δεν ήταν ποτέ κακός άνθρωπος ή φασίστας από ιδεολογία. Έχει κάνει διάφορα, όπως ο ναζιστικός χαιρετισμός που ωστόσο άπτονται της ψυχολογικής ιστορίας του και κυρίως του παρορμητισμού που τον χαρακτήριζε. Υπήρξε ψυχαναγκαστικός και κυκλοθυμικός. Δεν είναι τρελός, αλλά όπως έχει γράψει στο βιβλίο του είχε τα επεισόδια του".


Για την ιστορία, δεν έχει αναμειχθεί ποτέ σε δραστηριότητες στις οποίες θα τον φαντάζονταν οι επικριτές του. Για παράδειγμα, τη συναναστροφή με ιταλικές ή πανευρωπαϊκές νεοφασιστικές ομάδες ή με πολιτικούς που υπερασπίζονται το σχετικό φρόνημα. Όχι μόνο δεν έχει ασχοληθεί ενεργά, αλλά δεν ξέρει και ποιος είναι τι. Αυτό που έχει κάνει, είναι φιλίες με ανθρώπους σαν τον Paolo Signorelli, ο οποίος ήταν εκ των μεγαλύτερων στελεχών στο ιταλικό φασιστικό κίνημα και είχε φυλακιστεί για οκτώ χρόνια, ως κατηγορούμενος για τοποθέτηση βόμβας που εξερράγη στο σιδηροδρομικό σταθμό της Bologna και στοίχισε τη ζωή 85 ανθρώπων, το 1980. Δεν υπήρχαν αδιάσειστα στοιχεία για την ενοχή του. Εν πάση περιπτώσει, ο Di Canio είχε πάει στην κηδεία του Signorelli και μοιραία δημιουργήθηκε νέος πανικός. Είχε πάψει όμως, να μιλά για τις πολιτικές πεποιθήσεις. Είχε φύγει και από συνέντευξη Τύπου, όταν οι δημοσιογράφοι δεν είχαν σεβαστεί το αίτημα του να περάσουν σε κάποια άλλη ερώτηση.
Όπως έχει δηλώσει, δεν μπαίνει καν στη διαδικασία να καταθέσει ψήφο "εδώ και 19 χρόνια. Όχι μόνο λόγω Berlusconi "τον οποίον μετά βεβαιότητας δεν στηρίζω, αλλά επειδή όλοι οι Ιταλοί πολιτικοί σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους και πώς να βγάλουν χρήματα".
Ο ηθικός κώδικας των Samurai είναι η νέα του λατρεία
Από το 2011 νιώθει λιγότερο βίαιος ως άνθρωπος, γιατί όπως αποκάλυψε ασχολήθηκε με την κουλτούρα των Samurai "και ήλθα πιο κοντά στην ιαπωνική mentalite. Διαβάζω πολύ για τις παραδόσεις της Hagakure (βλ. βίβλος των Samurai, πρακτικός και πνευματικός οδηγός για τον πολεμιστή) και του Bushido: είναι ο ηθικός κώδικας των Samurai, που ορίζει την απόλυτη αφοσίωση στον εργοδότη ή τον όποιον άλλον ιεραρχικά ανώτερο, την απόλυτη αφοβία στη μάχη και η με κάθε κόστος διαφύλαξη της τιμής, ακόμα και αν αυτό σημαίνει χαρακίρι προκειμένου να αποφευχθεί η ατίμωση. Αυτό το "απόλυτη αφοσίωση στον εργοδότη" ήταν έννοια που αγνοούσε τα χρόνια της καριέρας του ως ποδοσφαιριστής. Κατά κύριο λόγο προκαλούσε όλες τα πρόσωπα που είχαν εξουσία. Η χαρά του ήταν να βρίζεται και να πλακώνεται με προπονητές.
"Λατρεύω τις αρχές που ορίζουν τη ζωή τους. Την πίστη. Την τιμή. Έχω διαβάσει μια ιστορία, για έναν Samurai που έκανε χαρακίρι γιατί είχε αργήσει σε μια συνάντηση". Οι Samurai τον βοήθησαν να διαχειριστεί και τη φοβία του για τα αεροπλάνα: "Σύμφωνα με τη φιλοσοφία τους, πάντα υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις για να ξεπεράσεις την όποια πρόκληση. Για να νικήσεις ή για να πεθάνεις ως πολεμιστής. Βέβαια, τι μπορώ να κάνω αν πέφτει ένα αεροπλάνο; Να παλέψω με τον διπλανό μου;", λέει με ένα μειδίαμα. 
Δεν πιστεύει στον Θεό. Πιστεύει στη φύση "τον ήλιο, τη φωτιά και το νερό. Στον κύκλο της ζωής. Πιστεύω και στη θετική ενέργεια". Είναι και μέλος κοινότητας που γιορτάζουν το θερινό ηλιοστάσιο (;). "Είναι σημαντικό να το κάνω αυτό, όποια υποχρέωση και αν έχω (21/12), γιατί πριν λίγα χρόνια άρχισα να νιώθω αυτήν την ενέργεια που μας συνδέει με άλλους, τρόπον τινά. Σέβομαι όσους πιστεύουν στο Χριστό, στο Βούδα, που είναι λάτρεις του Κρίσνα ή του Αλλάχ. Νιώθω όμως, πως η ενέργεια που έχεις γύρω σου μπορεί να σου δώσει ώθηση. Άρχισα να εκτιμώ την ιδέα του να σκέφτομαι τη θνησιμότητα μου κάθε μέρα, ώστε να προετοιμαστώ για το θάνατο".
Κάποιες από τις καλύτερες ατάκες του
"Δεν μπορώ να πω ότι δε με κολακεύουν οι δυο προτάσεις που είχα από τον Sir Alex Ferguson, αλλά δεν μπορούσα να προδώσω τους φαν της West Ham"
"Το ποδόσφαιρο δεν ήταν ποτέ επάγγελμα, για εμένα. Ήταν πάθος"
"Διάβασα ένα tweet του Rio Fendinand. Είναι φίλος μου και έλεγε "Oh no, ο Di Canio ήταν πολύ σκληρός. Ελπίζω ο τερματοφύλακας του να μην αποκτήσει ψυχολογικό πρόβλημα". Θέλω να πω σε εσένα, Rio, φίλε μου πως σε δυο χρόνια σε έχω δει περισσότερο στο Twitter, από ό,τι στο γήπεδο".
"Είμαι τόσο ενθουσιώδης που κάθε φορά που παίζω, οι φαν θέλουν να κάνουν σεξ με εμένα".
"Η Lazio ήταν κάτι ιδιαίτερο, διαφορετικό από τους άλλους. Το ένστικτο μου με ώθησε στα χρώματα της, το σήμα του αετού, ένα εκπληκτικό ζώο, υπερήφανο, βασιλικό".
"Οι άνθρωποι πρέπει να καταλάβουν το χαρακτήρα μου. Μιλώ με τη γλώσσα του σώματος και δεν έχω φερθεί ανέντιμα σε κάποιον. Αν θέλουν να με αποβάλουν σε κάθε ματς, κανένα πρόβλημα. Θα πάρω τον τίτλο, γιατί η ομάδα μου είναι δυνατή".
"Ένα λιοντάρι δεν μπορεί να μείνει στο κλουβί. Ένα λιοντάρι πρέπει να είναι στον αγωνιστικό χώρο" -για την απόφαση του να γίνει προπονητής.
"Δυο τρόποι υπάρχουν για να επιστρέψεις από μια μάχη: με το κεφάλι του εχθρού ή χωρίς το δικό σου".
"(για τον Balotelli) Κάποιες φορές σκέφτεσαι πως το ποδόσφαιρο είναι "παίρνω την μπάλα, γίνομαι πρωταγωνιστής κατά κάποιον τρόπο και οι συμπαίκτες μου τρέχουν για εμένα". Όχι. Το ποδόσφαιρο είναι θυσία, είναι να δένεσαι με τους συμπαίκτες σου. Όχι στα μπαρ, αλλά με το να είσαι γενναιόδωρος στο γήπεδο. Ελπίζω κάποια στιγμή να δείξει τις ποιότητες του. Αν και θεωρώ ότι είναι δύσκολο, δεδομένου του χρόνου που ξοδεύει στα social media. Χρησιμοποιεί το ποδόσφαιρο για να γίνει celebrity".
"Πάντα πίστευα ότι είμαι ο καλύτερος προπονητής στον κόσμο. Οι παίκτες πρέπει να προσαρμοστούν σε εμένα. Δεν μπορώ να είμαι ένας ψεύτικος Di Canio".
"O Totti είχε πει πως δεν θα καθόταν ποτέ στο ίδιο τραπέζι με εμένα. Κρίμα, γιατί αν του πεις πως υπάρχει ένταση στη Μέση Ανατολή, θα υποθέσει ότι ξέσπασε καβγάς στη δεξιά πλευρά του κέντρου στο γήπεδο".
"Κάποιοι παίκτες έχουν το χαρακτήρα τσιουάουα. Δεν μπορώ να τους κάνω ροντβάιλερ. Μπορώ όμως, να τους κάνω υπερήφανα τσιουάουα, αλλά και πάλι θα είναι τσιουάουα".
"Το ντόπινγκ στο αγγλικό ποδόσφαιρο περιορίζεται στις μπύρες και στα ψητά φασόλια με λουκάνικα. Μετά, οι παίκτες βγαίνουν στο γήπεδο, ρεύονται και κλάνουν. Η κουλτούρα του αγγλικού ποδοσφαίρου είναι αγνή, αφορά τον έντονο ανταγωνισμό και για αυτό πάντα την προτιμούσα από εκείνη της ιταλίας".
"Ο κόσμος που έχει φιλοδοξίες, θέλει τον Paolo di Canio".